دلیل محبوبیت Assassin’s creed چیست؟

هیچ تاریخ نویسی از خودش درباره مردم و تفکرات آن ها نپرسیده و همواره آن ها را سیاهی لشگرهایی دیده که گوش به فرمان جنگ آوران بزرگ تاریخ بوده اند اما آیا واقعیت هم همین است؟ پاسخ منفی است. در طول تارخی مردمانی زندگی کرده اند که رفتار آن ها تاثیراتی بعضا عمیق و غیرقابل انکار بر جامعه و کشور و حتی خط سیر روزگار داشته است ولی در عین حال هیچ گاه سخنی از آن ها به میان نیامده و شاید دلیل قهر با تاریخ هم همین نادیده گرفته شدن باشد.

اما امروز تنها کتاب ها، روایت گر تاریخ نیستند و هر رسانه ای می تواند گوشه ای از این داستان های بازگو نشده را تعریف کند و چه رسانه ای بهتر از بازی؟ یک بازی خوب می تواند از کودکان کم سن و سال تا جوانان و حتی بزرگ تر از آن ها را همراه کند و پیام هایی که هیچ کتابی نتوانسته منتقل کند به آن ها برساند و این دقیقا همان کاری است که سری Assassin’s Creed با داستانی گیرا و شخصیت پردازی بی نظیر انجام داده است.

برای آن که عاشق بازی Assassin’s Creed  (یا آن طور که ترجمه شده؛ «کیش یک آدم کش») شوید حتی به شروع بازی هم نیاز ندارید. کافی است چند خطی درباره آن بخوانید تا شیفته آدم کش های بازی شوید. داستان بازی درباره فرقه افسانه ای حسن صباح است. کلمه انگلیسی Assassin به معنی آدم کش ها هم از نام همین فرقه که اروپایی ها در دوران جنگ های صلیبی خاطرات خوشی از آن ها نداشتند، گرفته شده است. Assassin’s Creed ترکیبی از تکنولوژی و تاریخ را به خدمت می گیرد تا بازیکن را شگفت زده کند.
 

نظریه الو بازی در همان ابتدا و در آزمایشگاهی شکل می گیرد که تلاش می کند از طریق اطلاعات ذخیره شده در DNA شخصیت اصلی به خاطرات اجداد او دسترسی پیدا کند. این خاطرات به سال ها 1189 تا 1192 میلادی و دوره جنگ های صلیبی در شهر مصیاف (در سوریه امروزی) برمی گردند و باید از طریق اطلاعات DNA شخصیت اصلی، داستان جد بزرگ او به نام الطیر را که در آن زمان یک آدم کش تازه کار است، بازسازی کنید.

درواقع کلید اصلی داستان بازی همین جاست. Assassin’s Creed قصد دارد تاریخ را از زاویه دید یک آدم کش، آن هم شخصی برگرفته از روایات تاریخی و دارای عقاید خاص روایت کند. در ابتدا این یادگیری تکنیک ها و روش های مبارزه است که بازیکن را به بازی جذب می کنند اما در ادامه و با روشن تر شدن خط داستانی، این خود بازیکن است که برای سر درآوردن از معمای مرموز بازی تلاش می کند.

الطیر هر بار از رهبرش دستور به قتل رساندن یکی از شوالیه های عبد را برای رسیدن به خیر برتر دریافت می کند و از آن جا که در بین فرقه از سوال و جواب خبری نبوده تنها وظیفه اش را انجام می دهد، اما در انتهای نسخه اول بازی از زبان کسی که او را ترور کرده، می شنود که رهبر خودش آخرین عضو شوالیه های معبد است و به این ترتیب الطیر با فهمیدن این که با کارهای او تمام قدرتی که رد بین 10 نفر تقسیم شده بود، حالا به یک نفر رسیده نتیجه می گیرد که برای رسیدن به همان خیر برتر باید رهبرش را هم قربانی کند. او به هر زحمتی این کار را انجام می دهد و از همین جا گرهی در بازی ایجاد می شود که تا چندین سال داستان جذاب نسخه های بعدی را هم تضمین می کند.

الطیر همه رهبران را به قتل رسانده، سیب طلایی را که نمادی افسانه ای از قدرت است پس از در اختیار گرفتن و آگاه شدن از قدرت خطرناکش مخفی کرده و حالا نبردی ابدی بین گروه خیر و شر برای رسیدن به قدرت آغاز شده است.  نسخه اول بازی که در سال 2007 برای رایانه های شخصی و کنسول های Play Station 3 و Xbox 360 عرضه شد، آن قدر سوال بی جواب در ذهن مخاطبان ایجاد کرد که همگی منتظر سال 2009 و دومین نسخه از این بازی بودند. Assassin’s Creed فراتر از یک داستان خطی پر از تعقیب و گریز، ایده های بزرگ تری را هم ارائه می کند. جنگ همیشگی بین خیر و شر و تقسیم بندی گروه های مختلف هر دوره از تاریخ در یکی از این دوسویه، پایه اصلی تمام نسخه هاست.
 

در همه این شرایط هم گروهی که به Assassin شهرت دارند (و شخصیت های اصلی هر داستان را شکل می دهند) وظیفه ایجاد تعادل بین این دو دسته را با ترور شخصیت های بزرگ سیاسی یا مذهبی ایفا می کند. حرف دیگر بازی باری مخاطب تکنولوژی های پیچیده ای است که همیشه عده ای به عنوان محافظ باید آن ها را از دسترس انسان دور نگه می داشته اند. در فیلم های سینمایی متعددی از همین موضوع استفاده شده و شاید مشهورترین آن ها هم «راز داوینچی» باشد.

در طول تاریخ همواره این عقیده وجودداشته که مدت هاست پیش رفته ترین آن ها هم «راز داوینچی» باشد. در طول تاریخ همواره این عقیده وجود داشته که مدت هاست پیش رفته ترین تکنولوژی ها کشف شده اند ولی به دلیل ظرفیت پایین انسان نمی توان در حال حاضر از آن ها برای نوع بشر استفاده کرد و به همین دلیل گروهی مامور نگهبانی از آن ها هستند. جدا از این که تا چه حد با ایده های مطرح شده در بازی موافق یا مخالف باشیم و دیدگاه مان درباره محافظان علم برتر و برقرارکنندگان تعادل بین خیر و شر و حتی نحوه اجرای این تعادل چه باشد، نمی توان این نکته را فراموش کرد که Assassin’s Creed کار خود را به خوبی انجام می دهد.

استفاده از المان های بصری بسیار زیبا در طراحی شهرها و مناطقی که داستان دوره های مختلف تاریخ در آن ها اتفاق می افتد (از فلورانس و مصیاف گرفته تا آمریکا و امپراتوری عثمانی) و هم چنین ویژگی های کلیدی بازی های سبک اکشن ماجرایی مانند سلاح ها، زره ها، لباس ها و عملیات مختلف فرعی باعث می شوند زمینه لازم برای درگیر کردن ذهن مخاطب با پرسش های ایجادشده توسط بازی فراهم شود.

در دوره ای که آمار مطالعه در خوش بینانه تری حالت به 12 دقیقه می رسد و تاریخ چیزی فراتر از داستان های چندخطی کتاب های مدرسه نیست، چنین بازی پرزرق و برقی توانسته سوالاتی بنیادین را در ذهن مخاطبان عمدتا جوانش برانگیزد. می توان موفقیت سازندگان بازی را تحسین کرد.